32. Kida x Mikado

Witam! To taki przerywnik od dłuższego opowiadania, na które od dłuższego czasu nie miałam natchnienia. Może niedługo uda mi się coś jednak do niego dopisać.
Na razie zapraszam do przeczytania TEGO.

Trochę dziwna odsłona… Tak mnie naszło w wolnej chwili i powstało TO.
Dla Miko i Anonima ;3

Ból.
Rozrywający od środka.
Pozbawiający zdrowego rozsądku.
Dręczący, męczący.
Towarzyszący na każdym kroku.
Pustka.
Jedyne, co odczuwał, gdy ból znikł.
A może „odczuwał” to złe słowo?
W końcu to tylko Pustka.
Czas.
Upływa spokojnie.
Czasami zbyt wolno.
A czasami zbyt szybko.
Płynie, biegnie.
Nie zatrzyma się.
Nigdy.
Samotność.
Wokół tłum ludzi.
Czuł się obcy.
Jakby nie należał do tego świata.
I może tak właśnie było?
Nienawiść.
Zupełnie nagła.
Zalewająca od środka.
Jedynie uczucie tak potężne, będące w stanie zabić nawet Miłość.
Przesłonić ją.
Miłość.
Cóż komu po tym uczuciu?
Jest piękne, do czasu.
W końcu wyniszcza.
I zostawia po sobie uporczywy ból.
A potem cały schemat zaczyna się od początku.
Ból.
Pustka.
Samotność.
Nienawiść.
Miłość.
A to wszystko przeplata czas.
Błędne koło.
Schemat bez końca.
Po wieki.

- A więc mnie kochasz, Mikado? – pytanie pada nagle. Wzrok Kidy, uniesiony znad kartki, przewierca chłopaka na wylot.
Mikado dłuższy czas nie odpowiada, po prostu bawi się długopisem. Na jego twarzy widnieje leciutki rumieniec. Zmieszał się.
- Skąd ten pomysł? – odpowiada pytaniem na pytanie. W tekście przecież nie było nic, z czego blondyn mógłby to wywnioskować. Najchętniej Mikado nic by teraz nie mówił, to dla niego krępujące.
- Nie wiem, ten tekst zabrzmiał dla mnie tak, jakby był o tobie… I skierowany do mnie.
- Nie tylko tobie pokazuję moje prace – odparł wymijająco.
Kida nie dał się nabrać. Znał przyjaciela i dostrzegał jego zdenerwowanie i zażenowanie. Postanowił jednak nie drążyć tematu, póki co. Po prostu uśmiechnął się i oddał mu kartkę.
Zapadła cisza, przerywana tylko niecierpliwym stukaniem długopisu o blat stołu. To był znak, że Mikado nad czymś intensywnie myśli. Zaczął poprawiać swój tekst, bo uznał, że on nie nadaje się do publikacji. Kida patrzył na niego z lekkim zamyśleniem. W końcu wychylił się w jego stronę i przykrył jego dłoń swoją, przerywając mu pisanie.
- Zostaw. Tak było dobrze – powiedział spokojnie.
Zaskoczony brunet początkowo nie zareagował, po prostu na niego patrzył. Kieda wstał z miejsca i puścił jego rękę. Włożył dłonie do kieszeni spodni i ruszył do drzwi. W progu odwrócił się jeszcze i obdarzył przyjaciela tajemniczym uśmiechem.
- Wiesz, Mikado… Gdybyś mnie kochał, ucieszyłbym się – dodał jeszcze na pożegnanie i tak po prostu wyszedł, zostawiając przyjaciela z niezłym mętlikiem w głowie i szybko bijącym sercem.