42. Akashi x Kuroko, Aomine x Kise, Murasakibara x Himuro - część 1.

Cześć c; Miałam to gotowe już wcześniej, ale nie miałam dostępu do Internetu (remonty, remonty wszędzie itp.) nawet ;x
Teraz postaram się szybko wyrobić z zamówieniami. Nie będę ich pisać po kolei, jak to robiłam zawsze, tylko trochę przeplatać, żeby nikt nie był poszkodowany xd Zwłaszcza, że niektóre osoby zamawiały po kilka na raz, co mnie w sumie cieszy :D
Ostrzegam, nie wyszło mi to za dobrze xd
For you, DuSiek c;

Był piękny, grudniowy poranek. Blondwłosy chłopak stał przed centrum handlowym z wywieszonym jęzorem. Patrzył na paskudną wystawę, która w jego mniemaniu była piękna. Rozklekotane zabawki, Święty Mikołaj bez oka i renifer wyglądający jak pies – bardzo świątecznie, nie ma co. Dzieci bały się tu podchodzić. Ale nie on! On wprost pożądał tych ślicznych zabawek! Co roku dawał podobne mamie na święta. Zawsze się cieszyła. A raczej udawała, ale nie mówmy tego chłopaczkowi.
- Tee, Kise, bo ci język przymarznie do tej szyby.
Blondyn, słysząc ten głos, odwrócił się szybko w stronę, z której on dobiegał. Niestety, podczas obrotu niefortunnie zahaczył nogą o nogę i… zaliczył piękną glebę prosto na twarz.
Osobnik, który go tak wystraszył, strzelił facepalma i nie wyglądało na to, że pomoże mu wstać.
- Aominecchi! Bądź tak dobry, przestań stać jak słup i mnie podnieś – jęknął poszkodowany Kise, ale gdy domyślił się, że nie ma na co liczyć, to wstał sam, naburmuszony i cały czerwony na ryjcu.
- Czego tu szukasz? Zabawki erotyczne są tam. – Daiki wskazał na sklep obok i sugestywnie poruszył brwiami.
- Aominecchi~! Ja nie jestem takim zboczeńcem, jak ty – zaperzył się Kise i położył ręce na biodrach, chcąc pokazać, jak bardzo nim gardzi. Cóż, coś nie pykło.
- Racja. Ty jesteś gorszy – stwierdził. – Idziesz na imprezę do Akashiego? Mi się nie chce. – Zarzucił ręce za szyję i splótł ze sobą palce obu dłoni.
- Jasne, że idę! Akashicchi by nas zabił, jakbyśmy się nie zjawili! – Ryouta aż się wzdrygnął, wyobrażając sobie, jak ten straszny pederasta robi z flaków Aominecchiego śnieżki i z zaciszem rzuca nimi w przechodniów. Niezbyt miłe. I nie życzył tego temu murzynowi, gdyż… cóż, zabujał się. Już dawno temu. A ta ciota miała go w dupie, pff. Kise łudził się, że na tej imprezie czarna miłość jego życia wreszcie stawi czoła wyimaginowanym lękom i wyzna mu uczucia!
…
Przemilczmy to, że Aomine nie miał żadnych wyimaginowanych lęków, a jego zainteresowanie blondasem skupiało się głównie na dupie. No co? Seksowny miał ten tyłeczek, no chyba nikt nie zaprzeczy, nie?
Pierdoląc powyższe rozmyślania…
- Gówno mnie to obchodzi – odparł zwięźle mudżyn, wykazując się wielkim zainteresowaniem sprawą.
- Hee?! No weź! Chcesz zginąć?! – Kise pisnął niemęsko, iście przerażony.
- Ta. A ty zginiesz ze mną, bo też się tam nie zjawisz – orzekł stanowczo Daiki, mając w planach pójście do baru ze striptizem i namówienie na niego Kise. To lepsze, niż siedzenie z tymi wszystkimi zjebani z Pokolenia Cudów i nie tylko. Wiedział, że Murasakibara przyprowadzi Himuro, z którym zawsze ruchał się po kątach. Wtedy, gdy nie jadł słodyczy, oczywiście. Akashi zaś owinął sobie Kuroko wokół małego palca i… też ruchał go po kątach. W sumie tylko Aomine nie miał kogo ruchać, więc postanowił zakręcić się przy blond seksi dupie, zwanej też Kise.
- Pogrzało cię! – Ryouta odskoczył w bok, co skończyło się tym, że jako ciota pośliznął się na lodzie i zaliczył glebę na tyłek. Kolejną.
Daiki – wykazując się wielką empatią – olał to i szedł dalej, wyraźnie znudzony.
- Ja idę do Akashicchiego~! – krzyknął za nim Kisiak, który właśnie podnosił się z gleby. Teraz już był cały mokry i czuł, że odmarza mu całe ciało. Pora wracać do domu. – Ale najpierw do domu! A potem po ostatni prezent! – dodał, nieświadomy tego, że jego towarzysz przestał go słuchać gdzieś przy „ja idę”.
- Dobra, wpadnę po ciebie o ósmej! – odkrzyknął mu i nawet się nie odwracając, hasał sobie dalej.

***

- Przestań jeść! To słodycze na imprezę! – Himuro wyrwał z ręki fioletowowłosego dryblasa nieotwarty jeszcze batonik.
- Oddaaaj~! – jęknął tamten, próbując dostać słodkość w swą wielką łapę. I zapewne by mu się to udało, gdyby jego towarzysz nie ugryzł go w palec.
- Ał! Jesteś głupi! – Murasakibara zmierzył go spojrzeniem zimnym jak sopel w gaciach, czy coś. Ach, te zimowe, nieudane porównania… No nic. To nieważne~!
- Sam jesteś głupi, Murasiu. Tłumaczyłem ci ze sto razy, że akurat TYCH słodyczy nie wolno ci tykać. – Himuro skrzyżował ręce na piersi i przybrał poważny wyraz twarzy, starając się wyglądać groźnie, co mu nie wyszło, ale to się wytnie.
- No ale dlaczego? – Wielkolud wstał, górując teraz nad swym chłopakiem. Znów sięgnął po batonik, więc Himuro powziął za cel… zwianie ze wszystkimi słodyczami. Tak też uczynił.
Niestety, coś nie pykło – nie zauważył, że szklane drzwi balkonowe są zamknięte… i w nie przedzwonił, rozlewając się na nich, jak alkohol na blacie (Boże, cóż za twórcze porównania dziś do główki przychodzą). W wyniku całego zabiegu, słodycze wypadły na podłogę.
Murasakibara – bardzo przejęty losem ukochanego – zabrał się za jedzenie, uradowany. Na szczęście wszystko było jeszcze w opakowaniach, inaczej z podłogi by nie ruszył. Może był uzależniony, jak ćpun od amfy, ale aż tak na banię mu nie dogrzało.
- Nie. Odzywam. Się. Do. Ciebie. I. Nigdzie. Dziś. Nie. Idę! – wkurzony Himuro sprzedał fiotetowowłosemu plaskacza i zwiał sobie do sypialni, aby zatopić smutki w pościeli. Czasem się zastanawiał, czemu w ogóle jest z tym gorylem, któremu tylko żarcie w głowie. A i tak nie tył! Co on, tasiemca ma?! Uch!
***

- Akashi.
Nic.
- Akashi.
Nic.
- Akashi.
- Co, kurwa? – warknął zapytany, który właśnie próbował rozkminić, co dostał pod choinkę od swojego chłopaka. To coś miało kształt nożyczek. Ciekawe… Może to nożyczki?! Oby. Tamte poprzednie mu się stępiły i to było nie fajne, bo nie miał już czym straszyć ludzi.
- Chciałem zapytać, dlaczego dałeś mi w prezencie kajdanki. Przecież mi niepotrzebne. – Standardowy poker face Kuroko i jego obojętny ton głosu w tej chwili akurat rozśmieszyły największego stratega Pokolenia Cudów.
- Ale MI potrzebne. Mogę je wypróbować, co nie? – Uśmiechnął się jak pedofil na widok dziecka.
- Wiem, że chcesz przez to powiedzieć „i tak cię przelecę” – stwierdził Tetsuya, oczywiście mając rację.
- Ta. Znając tamtych niepunktualnych palantów, przyjdą dopiero za jakąś godzinę, zamiast za pół, więc mamy spoooro czasu. – W różnokolorowych oczach Seijuro pojawił się złowróżbny błysk.
Kuroko nic na to nie powiedział, dalej miał tą samą, co zawszę minę. Cóż za entuzjazm, drodzy państwo~!
A pół godziny później…
- Weź chociaż jęknij, głąbie. – Akashi już się wkurwiał.
Ruchanie Kurosza było tak wielkim wyzwaniem, jak pójście z buta na drugi koniec kraju. Tetsu nawet wtedy nie okazywał emocji. Tylko czerwona, spocona twarz i zmęczenie – to było widać. Ale… zero emocji! A Akahi lubił, gdy ludzie je okazywali. Chyba dlatego, że niebieski glut był dla niego wyzwaniem, w końcu wpadł po uszy i się zakochał. No ale się nie przyzna. Wielki Seijuro sprosta każdemu wyzwaniu! Jakiekolwiek by nie było!
- Jęk? – jęknął Kuroko, próbując pokazać, że to, co robią, mu się podoba. No bo podobało. Lubił, jak Akashi go pieprzył, ale z przyzwyczajenia nie potrafił niczego po sobie pokazać. Skrzywienie zawodowe, czy coś.
I gdy posuwający Tetsuyę chłopak już miał coś odpowiedzieć, drzwi otworzyły się i…
- JESTEŚMY! – wykrzyknął uradowany perspektywą imprezy Kise.
Murasakibara dalej wżerał słodycze i mocno trzymał przy sobie wyrywającego się Himuro.
Aomine, który stał kawałek od nich, uśmiechnął się kpiąco.
- Czyżby zawody, kto dłużej porucha? Dobra myśl, Akashi. Jednak się cieszę, że przyszedłem. – I spojrzał na Ryoutę z niebezpiecznym, szalonym błyskiem w oku.
Kuroko nie pokazał po sobie, że rusza go nagłe przybycie tych zjebów.
- Właźcie, zaraz kończymy. – Akashi tak po prostu zaprosił ich do środka.
- Moje oczy – pisnął Kise, cały zaburaczony, zawstydzony i w ogóle niewiniątko.
- Och, tam. – Muraś rozsiadł się na kanapie, sadzając sobie zdezorientowanego Himuro na kolankach. Miał wszystko w dupie.
Aomine zaś przycisnął do siebie Kisiaka.
- To co, zaczynamy zawody? – zapytał, wyczuwając zajebistą zabawę tej nocy.